آیا تا به حال به این قضیه که حافظه ای که در CPU های مدرن امروزی به چشم میخورد و با نام CPU Cache شناخته میشود ،  چیست و چه کارایی دارد ، فکر کرده اید؟ این موضوعی است که شاید بارها با آن برخورد داشته اید ، اما هر بار تنها سرعت CPU بوده است که نظر شما را به خودش جلب نموده است و از این مورد غافل شده اید. در این مقاله من قصد ندارم شما را به صورت کامل و جزئی با تکنولوژی L2 Cache که در اکثر CPU های قدرتمند امروزی استفاده میشود آشنا سازم ، بلکه هدف من آشنایی مختصر شما با این تکنولوژی و بهینه سازی آن برای استفاده حداکثر در سیستم میباشد ( به حافظه L2 ، حافظه ثانویه سیستم نیز گفته میشود ).
یکی از بزرگترین اشکالاتی که در ویندوزهای سری NT میتوان به آن اشاره کرد ، وجود یک کلید رجیستری منفرد و تنها میباشد که میزان استفاده ویندوز از این حافظه ثانویه را کنترل مینماید. البته بسیاری از افراد این عامل را نقض میکنند و آن را تنها مختص تنظیمات شرکتی میدانند که در CPU‌ برای حافظه L2 اعمال شده است. در صورتی که این طرز فکر تا حدودی اشتباه است و در ادامه مقاله شما علت آن را متوجه خواهید شد.
در این مقاله شما خواهید آموخت که چگونه میتوانید تنظیمات این کلید منحصر به فرد را برای استفاده حداکثر و بهینه از قابلیت L2 Cache ، بهینه سازی نمایید.  اگر شما از CPU ای استفاده میکنید که در طراحی آن از قابلیت دسترسی مستقیم به مسیرهای حافظه L2 استفاده میشود ، در این صورت تنظیم نمودن این کلید در رجیستری میتواند در بالا بردن کارایی و سرعت فرآیندهای آنی سیستم شما ( نظیر فرآیند بوت ) بسیار موثر باشد. اغلب CPU های سری Pentium امروزی و همچنین CPU های مدرن AMD‌ از قابلیت L2 Cache استفاده میکنند ، برای اطمینان از این امر میتوانید از دفتر چه راهنمای CPU و یا نوشته های اطلاعاتی روی CPU‌ استفاده نمایید.
در اکثر موارد میزان دسترسی به این حافظه توسط شرکت سازنده تنظیم میشود و بنابراین شما قادر نخواهید بود تغییری ( در ظاهر ! ) در میزان دسترسی به این حافظه اعمال نمایید. به صورت پیش فرض ،  ویندوز ( و به صورت کلی هر سیستم عاملی ) برای انجام عملیات بوت از فرامین دسترسی به HAL یا Hardware Abstraction Layer ( دسترسی به لایه های مجرد هارد دیسک ) استفاده مینماید. این عمل باعث بازیابی حافظه L2 میشود. اگر این عملیات با شکست مواجه شود ، یعنی به هر دلیلی امکان دسترسی به لایه های هارد دیسک وجود نداشته باشد ، ویندوز برای انجام عملیات بوت از حافظه L2 کمک میگیرد. در همین جا است که نکته اصلی و پنهانی ماجرا آشکار میشود ! ویندوز برای این منظور تنها از 256 KB از حافظه L2 استفاده میکند ، در صورتی که ممکن است CPU شما حافظه L2 ای بیش از این داشته باشد ، متاسفانه این مشکل از اینجا ناشی میشود که تنظیمات شرکتی برای CPU تعریف شده هستند و به صورت پیش فرض نیز ویندوز از این قابلیت استفاده مفید نمیکند ، و علت این امر همان کلید منحصر به فردی رجیستری میباشد که مورد بحث ما است و به صورت پیش فرض در حالت غیر فعال قرار دارد.
در ادامه مقاله شما با چگونگی فعال نمودن این کلید و همچنین تنظیم بهینه آن آشنا خواهید شد.
پس با ادامه مقاله همراه باشید.